joda, så va det Jul igjen. Kaillt blei de og, faktisk så kaillt at dæmperan bak på biln min frøys, så nu skjønne æg korsn de har det de som kjøre Harley på stivramma. Det skal æ ailtså aldri ha mæ, stivramma ailtså. Æ må se å få tak i mæ et nyrebelte mens æ venta på mildveret, eillers så bli dettan å gå bære skjiit. Men nu kjæm nu heldigvis de nye dæmperan mine i mårra, takk og lov, takk og lov. Så får æ nu prøve å slite me mæ gamlingen ned i verkstedet hannes, sånn at det bli ordnings.
Sku jo kjøre 50 mil te Rovaniemi på deinn kristne ungdoms konferansen de har der kvær jul, sjøll om æ nu ikkj e så ung længer.
Men ka gjør vell det, ka gjør vell det? Æ har nu einnu et godt hau, det sett nu einnu på skoiltn, og det e jo det som e viktig. "Det e hauet som ryk først": bruke gamlingan å sei, men æ berge det nu vell ei stund tell einnu. Så længe æ ikkje dætt på hålka, sælvfølgelig, og knaille tøvskoiltn.
Va nu bære det æ sku melde. Må vel fare å gløtte ætter nåkken julegava te de 4 indianeran te søstra mi i mårra, ellers så bli mainn vel takla stygt bakfra av misfornøyde onkelonga, og det kainn vi kkje ha nåkka ùtav. Vil eillers ønske aille som nu sku ha havna innpå dettan domenet te mæ, en ækte Kilbotning, ei førtræffelig god Jul.
Og spar nu førr aill del ikkje på konfæktn, førr eillers bli dåkker bære te å bli gåenes å småspise på deinn tell langt over nyttår. God Jul!
søndag 17. desember 2006
fredag 8. desember 2006
vekt, kakeknasking og sånne ting.
joda, det e hardt nokk å prøve å bærge fasongen. Æ va en slank mainn på 81 kilo førr æ blei et Guds barn. Men det varte ikkje længe.. fant fort ut at Kristent Felleskap dreiv en egen kakekarusell, som mainn nu meir eller mindre frivillig/ ufrivillig havna på. Smock sa det, så veide karn 106 kg på strømpelæstn... Dærduenn! skreik badevækta te mæg; nu har du blitt tong!
Æ har idealvækta, æ bære mangle litt på høyden, bruke æ å sei..og når mainn så hadde nådd go kristent fellesskapvekt på +20 kg, så har mainn jo vært me så længe at de bynne å regne dæ som en god moden kristen. Og ka så da? Jo, da skal de ha dæ tell å bynne å reinne ætter kvinnfolk! og med tyve kilo ekstra så bynne deinn dær sporten å bli farlig. Blodpropp bli det utav sånt. Du veit ikkje av det førr du ligg avstompa borti ei krå.
Æ har sagt det før, og æ sei det igjæn: På Herrens dag så kommer KF te å få mykkje skryt, men de kommer også tell å få en heil haug me kjæft pga aille de som de har sendt førr tidlig heim tell Herren pga aill den dær kakespisinga!
Æ huske Noralv på bibelskoln i fjor da han snakka om Guds nåde, feks når han på mårran sku ut å sprenge sæ en runde i lysløypa når det regna." Far, eg treng nåde no, slik at eg kjem meg igång med å løypa meg ein runde i lysløypo. For du veit; eg lika ikkje å bli våt og skitten". Siste sætninga sa han nu ikkje akkorat, men æ lure nu på om det ikkje va det han tenkte. Men vesst nu han trængte nåde førr å ta sæ en tur i lysløypa, ka trur dåkker æ trengte da? Et mirakel! Sannsynlighvis så kom æ te å trenge hjelm, brodda og rulator førr å komme mæ ut derifra, i værste fall så måtte æ ha rekvirert mæ et redningshelikopter! Hjelm, brodda og rulator treng æ nu uansett førr her nordpå e det nu blitt hålka..
Men det går heldigvis likar no, ett og ett halvt år tok det karn å få av sæ 17 kg, men det går ant. Det e jo bære det at det kræve så utrulig mye meir førr å få av sæ ett kg, enn det det gjør å lægge på sæ ett..
Æ har idealvækta, æ bære mangle litt på høyden, bruke æ å sei..og når mainn så hadde nådd go kristent fellesskapvekt på +20 kg, så har mainn jo vært me så længe at de bynne å regne dæ som en god moden kristen. Og ka så da? Jo, da skal de ha dæ tell å bynne å reinne ætter kvinnfolk! og med tyve kilo ekstra så bynne deinn dær sporten å bli farlig. Blodpropp bli det utav sånt. Du veit ikkje av det førr du ligg avstompa borti ei krå.
Æ har sagt det før, og æ sei det igjæn: På Herrens dag så kommer KF te å få mykkje skryt, men de kommer også tell å få en heil haug me kjæft pga aille de som de har sendt førr tidlig heim tell Herren pga aill den dær kakespisinga!
Æ huske Noralv på bibelskoln i fjor da han snakka om Guds nåde, feks når han på mårran sku ut å sprenge sæ en runde i lysløypa når det regna." Far, eg treng nåde no, slik at eg kjem meg igång med å løypa meg ein runde i lysløypo. For du veit; eg lika ikkje å bli våt og skitten". Siste sætninga sa han nu ikkje akkorat, men æ lure nu på om det ikkje va det han tenkte. Men vesst nu han trængte nåde førr å ta sæ en tur i lysløypa, ka trur dåkker æ trengte da? Et mirakel! Sannsynlighvis så kom æ te å trenge hjelm, brodda og rulator førr å komme mæ ut derifra, i værste fall så måtte æ ha rekvirert mæ et redningshelikopter! Hjelm, brodda og rulator treng æ nu uansett førr her nordpå e det nu blitt hålka..
Men det går heldigvis likar no, ett og ett halvt år tok det karn å få av sæ 17 kg, men det går ant. Det e jo bære det at det kræve så utrulig mye meir førr å få av sæ ett kg, enn det det gjør å lægge på sæ ett..
Fra en nordlænding sett synsponkt
joda, nu e nu vintern her, bære det at det e varmar enn sommern 2001, førr da va det 7 grader på stokken. Kvær morra. Faktiskt kl.06.00 kvær mårra, førr da va æ på tur te å hoppe i drosja. Og ellers? SNAKKE OM HOPPRENN! Mørkt å svart og salt på veian.
Blei førresten fri førr vindusspylarvæska her en dag æ va på tur ifra arbeid, midt på Norvikmyra kor det ikkje e et einaste gatelys. Og sælvfølgelig lå æ limt oppi ræva på biln framførre mæg, og han måkka jo lysan mine og frontruta mi full av salt før æg fikk ainst mæg.
Såg ikkje en pellemainnskit! Måtte et aueblekk ut me skoiltn av sideruta førr å se om æ va av veien, på veien eller på tur i skogen. Et aueblekk så va æ både salt og lys, men mæst salt. . .
Va like førr æ måtte bestille mæ en respirator. Va enda godt æ ikkje hadde brillan på mæ. . .
Ja ja, ka vi sku ha gjort uten alt det dær saltet? Sku vi ha stådd å sleika ilagme sauan?
Næh, aillt va så mye bedre før, da va det 3 meter høge snyskavla. Det føltes nu ihvertfall sånn da æ va onge. Og vesst det ikkje hadde vært så kaillt at mainn ikkje hadde måtta knække snørret av under næsen, nei, då hadde det ailtså vært en dårlig vinter.
Æ huske en vinter kor det va 16 minusgrader en heil måned, da hadde vi dobbelsidig lungebetennelse heile sulamitten. Det va en god vinter det! Jajamen vi hadde det artig om vintern. En vinter så hoppa naboen, han Edvart så langt på ski at han ikkje klarte å stoppe før han slamra igjønna vedskjulet. De fant han nu derinne, dog nåkka førkommen og smålæmster, og sånn passelig messførnøyd førr at han hadde knækt deinn eine hoppskia. . .
Nei, vintran før va bedre de. Nu e det jo så ustabilt at det e nu mæst bære hålka bortætte. Har slått det halebeinet mett saftig nånganga på hålka og da særlig på blindhålka.
Men en gang da æ sku på skoln, så hadde han slådd om te mildver. Det va is med vainn på. Fy fela det va glatt. Æ prøvde å stavre mæ nerigjønna brattbakken heime innme snykainten, men æ va sjanselaus. Æ fauk avgårde i 100 000 kilometer i timen før æ stoppa så å sei på trappa hos ho bestemor. Og då kraup æ likesågodt bære inn og la mæ på loftet. Karn gikk ikkje på skoln deinn dagen. . .
Ja deinn brattbakken, deinn brattbakken. Ekkje bære på vintern deinn har hoillt på å dræpe mæg.
En sommar æ va litt seint ute te skoln så sætte æg utførre på sykkeln min, en grønn kombi. Og nu hadde det sæ sånn at han bestefar han brukte å speinne gjerde over veien me hushjørne nede hos dæm, sånn at ikkje sauan sku stekke av førr han. Vanligvis så kunne æ se om gjerdet va satt opp, førr det brukte å henge en plastpose på det...
Uansett så va deinn plastposen røska av, av vinden trur æ, æ så han nu ihverfall ikkje... Ikkje før det va førr seint ihvertfall, og da va det, akkurat, førr seint.
Som et prosjektil slo æ ut ifra sæte, passerte styret uten å slå nån vitale organa, og landa næstn i potetlainndet te han Asbjørn. Ouuuuuf!!! Ondt va det! Han Bæstefar hadde fått me sæg opptrinnet og kom reinnanes ruindt hushjørnet og sporte om æ slo mæ?
:"Om æ slo mæ?!!"
Æ hadde mest løst tell å svare: Hold kjæft, æ hoill på å tælle tell 10 000!
Men sindig som æ e og travelt som æ hadde det svarte æ: Nja, æ har nu egentlig ikkje tid tell å slå mæ, æ skall på skoln. Ja, ja mainn kainn nu vel slå sæg lekså sommar så vinter trur nu æ! Like greitt det, så længe at æ nu bære slæpp aillt det dær saltet!
Blei førresten fri førr vindusspylarvæska her en dag æ va på tur ifra arbeid, midt på Norvikmyra kor det ikkje e et einaste gatelys. Og sælvfølgelig lå æ limt oppi ræva på biln framførre mæg, og han måkka jo lysan mine og frontruta mi full av salt før æg fikk ainst mæg.
Såg ikkje en pellemainnskit! Måtte et aueblekk ut me skoiltn av sideruta førr å se om æ va av veien, på veien eller på tur i skogen. Et aueblekk så va æ både salt og lys, men mæst salt. . .
Va like førr æ måtte bestille mæ en respirator. Va enda godt æ ikkje hadde brillan på mæ. . .
Ja ja, ka vi sku ha gjort uten alt det dær saltet? Sku vi ha stådd å sleika ilagme sauan?
Næh, aillt va så mye bedre før, da va det 3 meter høge snyskavla. Det føltes nu ihvertfall sånn da æ va onge. Og vesst det ikkje hadde vært så kaillt at mainn ikkje hadde måtta knække snørret av under næsen, nei, då hadde det ailtså vært en dårlig vinter.
Æ huske en vinter kor det va 16 minusgrader en heil måned, da hadde vi dobbelsidig lungebetennelse heile sulamitten. Det va en god vinter det! Jajamen vi hadde det artig om vintern. En vinter så hoppa naboen, han Edvart så langt på ski at han ikkje klarte å stoppe før han slamra igjønna vedskjulet. De fant han nu derinne, dog nåkka førkommen og smålæmster, og sånn passelig messførnøyd førr at han hadde knækt deinn eine hoppskia. . .
Nei, vintran før va bedre de. Nu e det jo så ustabilt at det e nu mæst bære hålka bortætte. Har slått det halebeinet mett saftig nånganga på hålka og da særlig på blindhålka.
Men en gang da æ sku på skoln, så hadde han slådd om te mildver. Det va is med vainn på. Fy fela det va glatt. Æ prøvde å stavre mæ nerigjønna brattbakken heime innme snykainten, men æ va sjanselaus. Æ fauk avgårde i 100 000 kilometer i timen før æ stoppa så å sei på trappa hos ho bestemor. Og då kraup æ likesågodt bære inn og la mæ på loftet. Karn gikk ikkje på skoln deinn dagen. . .
Ja deinn brattbakken, deinn brattbakken. Ekkje bære på vintern deinn har hoillt på å dræpe mæg.
En sommar æ va litt seint ute te skoln så sætte æg utførre på sykkeln min, en grønn kombi. Og nu hadde det sæ sånn at han bestefar han brukte å speinne gjerde over veien me hushjørne nede hos dæm, sånn at ikkje sauan sku stekke av førr han. Vanligvis så kunne æ se om gjerdet va satt opp, førr det brukte å henge en plastpose på det...
Uansett så va deinn plastposen røska av, av vinden trur æ, æ så han nu ihverfall ikkje... Ikkje før det va førr seint ihvertfall, og da va det, akkurat, førr seint.
Som et prosjektil slo æ ut ifra sæte, passerte styret uten å slå nån vitale organa, og landa næstn i potetlainndet te han Asbjørn. Ouuuuuf!!! Ondt va det! Han Bæstefar hadde fått me sæg opptrinnet og kom reinnanes ruindt hushjørnet og sporte om æ slo mæ?
:"Om æ slo mæ?!!"
Æ hadde mest løst tell å svare: Hold kjæft, æ hoill på å tælle tell 10 000!
Men sindig som æ e og travelt som æ hadde det svarte æ: Nja, æ har nu egentlig ikkje tid tell å slå mæ, æ skall på skoln. Ja, ja mainn kainn nu vel slå sæg lekså sommar så vinter trur nu æ! Like greitt det, så længe at æ nu bære slæpp aillt det dær saltet!
Abonner på:
Innlegg (Atom)
