Kjeinte antydning tell ei låsning i ryggen her en kveill rætt førr æ gikk og la mæ, og værre sku det bli. På min nattlige tur tell toalættmaskiin førr å tømme blæra så måtte æ snu på halveien.
Så ondt va det blitt. På natta eskalerte det tell å bli så ondt at æ ikkje klarte å sove meir.
Æ va heilt nerimeilla.
Låg bære å veinta på at lægekontoret sku åpne, svinondt va det, heilt vanvettig.
Trudde eg sku døy.
Klarte ikkje røre mæ. Prøvde å pesse ligganes på tværra i ei bøtta, funka dårlig.
Ordla mæ vesst litt dårlig, det va ikkje æ som låg på tværra i ei bøtta, det ville iaillefaill ha førklart kofførr æ eventuellt ikkje klarte å pesse...
Vansmektes gjor æ.
Voksne mainn måtte ailtså ringe ætter ambulansen.
Det va jo ei løkka at mobiln låg på nattbordet, eillers så hadde de nu fuinne mæ steindau dær utpå høstn...
Æ kom mæ nu på føtn dær på sjukehuset, ætter å ha gjort det som mainn nu egentli ska gjøre tell jul, næmli knaske på 7 sorta, bære at dettan va 7 sorta med smærtestillanes.
Æ hadde pupilla som knappenålshau dær æ sto, og det sei nu det mæste...
Her spara vi ikkje på konfæktn. Ikkje læs vi bruksanvisninge heiller. Typisk mainnfolk.
På sykehuset sku det gjøres en del merkverdige reflæksundersøkelsa.
Og førr de som har sett den South Park episoden kor de parodierte han australiern Steve Irwin "crocodile hunter", kor han heile tida dreiv og sprang ætter ett eiller ainna levvanes væsn, mens han ropte:" I`m gonna jam my thumb up his ass! ", så va det i deinn gata der...
Ei stuind dær så tvilte æ ganske stærkt på om det verkeli va mulig at dettan va 100% korrækt skolemedisin...
3 læga kom i løpet av dagen inn, og de 2 mannlige lægan kjørte deinn Sout Park linja dær samt knipsing på knotten, va vesstnok en reflæks som sku sjekkes...
Ikkje få ondt i ryggen sei æ bære...
Men æ va nu uansett såpassa morfinisert, atte, kem bryr sæ?
Dettan blei nu kanskje litt meir så enkelte sætte pris på å høre, men på deinnan bloggen så beskrives ailltid de faktiske forhoilld.
Så sånn e det.
Oppi ailt det her så hadde eine undulatn stokke av i finveret, så på 7 sorta så for karn og sprang i byggefeltet med en type lang sommerfuggelhåv, før å hanke inn undulatn på avveie.
Æ såg garantert og heilt sekkert ikkje rekti rætt ut, dær æ for med gòstiln og max svai i ryggen og trava oppi skogholtet med en lang håv mens kjæftn gikk.
3 kaffepausa hadde æg, og æ faint ho ætter kvær kaffepause, men ho nækta plænt å la sæ hanke inn.
Tell slutt så ga æ opp...
Hadde ikkje trua på å nå ho. N.u.l.l, Zero, Nada, Zilch.
Så ætter 3 daga så va det nån i byggefeltet som ringte mæ og sa at de hadde en blå undulat settanes på værandaen, som satt og varma sæ med ryggen mot sola.
Når æ så kom opp tell dæm så hadde de fått ho inn, og ho satt på stubordet og kosa sæ med litt flatbrød og drakk sæ litt vattn utav et tefat.
Æ sa tell ho klart og tydelig: " Gå inn i buret!", og inn i buret gikk ho, de veit å høre på han Far i støytan iaillefall.
Ho e seig deinn tøtta der, en gang mens æ va i Bolivia så skrudde en av de æ bodde med i Bergen av strømmen, førrdi det va 18 plussgrader der på dagen.
- 8 grader blei det på natta, hannfuggeln ruilla inn, men ho sto han av...
Ailler mæst frustrert va æ nu likevæl førr at det knaft va ei vekka tell sommerkonferansn, som æ jo hadde løst å være med på, og det hagla så smått om med ukvæmsord i deinn kattepina som æg va havna i.
Kom mæ nu ættekvært ihelbedøvd på 7 sorta tell kiropraktorn, som fainnt ut at det heile kun va muskulært. Det førrundra mæ ganske mye, da det va einda ondtar einn da æ hadde prolaps førr 11 år sia...
Æ va uansett fast bestæmt på å klare å komme mæ på sommerkonferansen, og tøyde på ryggen kvær halvtime i 3 døgn, da æ uansett ikkje klarte å sove, og det hjalp skikkeli på.
Karn satt så på han Ole tell Myre på konferansn, og overlevde såvidt deinn turn utover...
Æ gikk nu som om æ sku ha gått i kraftig orkanvind heile veien utover tell konferansn, eventuellt ha blitt kraftig sparka i korsryggen av et æsel, men det fikk nu så være.
Når æ kom utover og kveildsmøte va på tur å starte, så fikk Arne et ord fra Gud om at det va en med enorme smerta i korsryggen som også gikk nedigjønna eine fotn...
Førtæll, førtæll, førtæll mæ om det!
Han ba førr ryggen min, og nåkka skjedde definitivt, sælv om æ nu ikkje blei momentant god.
Æ må sei at æ i løpet av konferansn følte mæ litt som Job i støytan, da vænnan hannes kom med en masse forslag tell årsaken tell elendigheita, ætter at han hadde mesta familie, gård og buskap...
"Du har ikkje trent førr hardt?" kom det nu ifrå en kar...
" Men har ikkje du byinnt på bokse igjæn?": kom det ifra ei ainna.
Jo det har æ, og ka så? Ska æ ikkje kunne gjøre det da?
Æ e en Guds mainn, og æ lar mæ ikkje styre av deinn her kroppen fysiologiske forutsætninge, og det nættopp førrdi æ har et forhoill tell Gud!
Bestefarn min og farn min hadde begge isjas, men de hadde ikkje et forhoill tell Gud!
Gud har helbreda mæ ved fleire anledninge, sist da æ trakka over i gymsaln på Flesnes da vi hadde menighetssamling der. Da hadde æ superondt i ankeln på natta, så opp mot vårherre og sa: "ska det være på det her viset når vi skal ha familiesamling?!"
Momentant kjeinnte æ nåkka som elektrisitet ruindt ankeln, og næste mårra så va ankeln heilt god og rætt i gymsaln med karn.
Æ har ikkje min identitet i fysiologi eller menneskelig vitenskap om ka æ må førrhoilde mæ tell når det kommer tell deinna skrøpelige kroppen ætter opplevd skade.
Æ har min identitet i Herren Gud, som har alle reservedelan som æ træng.
Vesst du har ei innstilling tell din sykdom som gjør at du kun støtte dæ tell opptræning og fysioterapi, så kainn æ garantere dæ at du kommer tell å nættopp måtte gå tell fysioterapi. Kanskje både længe og væl.
Har du ikkje tillitt tell Gud om helbredelse, så får du ikkje det heller.
Da e du Ferdig. Done. Finito. Capiche?
Æ sei ikkje at fysioterapi ikkje kainn få dæ fresk, og at kroppen ikkje kainn stable sæ sjøl på føtn over tid, førr det kainn den, men faktum e at heile 80% av de som går tell fysioterapi får telbakefaill.
" Glede i hjertet gir god helse": står det i ordspråkene.
Halleluja og hipp hurra, da e jo deinn dær stivkrampa i korsryggen bære nødt tell å gje sæ!
Førrøvrig så står det også at :" Mismot tærer på marg og bein"
Vitenskapen og psykologien støtte førrøvrig også disse to bibelske utsagnan.
"Men har ikkje du byinnt å bokse igjæn?"
Den sætninga slapp liksom ikkje heilt taket i mæ...
Den sætninga hadde jo en grunnlæggende tone som antyda at æ hadde vært overmodig.
Kanskje førr overmodig. 23 kilo av sia januar, og 3 kg muskla på... Ihvertfaill.
Men uansett, å bli beskyildt førr overmot, det like æ. Ingenting e bedre enn det.
Det e bære en ainna måte å beskyilde mæ førr å ha tru tell Gud på.
Det e tydeligvis fra sine egne mainn ska ha det.
Deinn Gud som gjænnom sitt ord førtæll mæ at æ skal ha fræmgang og hælse. Intet mindre.
En kar sa nu nåkka som oppi ailt det her som e saint :"Kanskje Gud prøve å lære dæ nåkka?"
Heilt korrækt, han prøve å lære mæ å trænge mæ på Han og få min rett.
Æ la mæ ned på tjukkassn oppe i Morildhalln førr å kvile ryggen litt og svimte nu av en liten halvtime, og når æ våkna så stod det 3 onga over mæ.
Det enkle faktum va det at aille småpængan mine hadde ramla ut av lommen mine, og nu sa de aille tydelig målbevisst i kor:
" Åh, kainn ikkje æ få de dær kronestøkkan?!" ;Kainn ikkje æ få deinna fæmmarn?!" ;Kainn ikkje æ få deinna tikroningen?!"
Dæm rana mæ! Det einaste æ bærga va en tyvekroning, sånn at æ såvidt fikk mæ tell ei svela i kafeen ætter møte.
Sånn e det Gud vil ha oss. Han vil at vi skal trænge oss på Han og kræve vårres rett.
I mett tellfelle helbredelse og førrnya hælse.
På kveeiln når æ hadde lagt mæ så kjeinte æ på en ubehagelig angstfølelse:
" E det her nåkka som æ skal være nødt tell å leve med fra tid tell ainna?"
Æ har ikkje kjeint på en sånn ubehagelig angstfølelse på mange, mange år...
Men da talte Herren Gud tell mæ og sa:
" Har ikkje æ sagt det?!"
" Frykt ikkje!"
Så da slapp deinn følelsen meir eller mindre taket, og æ kom telbake tell mett vante fokus.
Æ ska nu vel kuinne fungere i et hverdagsliv og arbeidsliv, og ikkje minst med tanke på ei fræmtidig kone, ha et sexsliv.
Å kaste inn handkleet, trække trusa oppover ræva og ringe ambulansen natterstid, det e nu ailtså bra uaktuellt!
Ikkje la frykten førr å ikkje bli fresk få råde i livet dett. Frykten e en "Goliat" og sykdommen ser kanskje ut tell å være uovervinnelig, men deinn e ikkje det så længe du støtte dæ tell Gud og Guds løfta. Det bære ser sånn ut...
Heile hæren tell Israel stivna av skrækk da Goliat på 3.25 meter viste sæ framførr dæm i 40 daga og utfordra dæmmes bæste kriger tell å møte han. De va lamma av frykt, de va overbevisst om at de ikkje bære kom tell å tape, men at de allerede hadde tapt.
Så kom en 17- åring med navn David, som hadde sin identitet i Gud, og som sa: "Kem e han her hedningen som tør å stille sæ fram og spotte Gud?!"
Det første David fikk høre da han sa: " Æ ska ta han!!"
det va dettan ifra kong Saul : " Du kainn ikkje!!" Goliat har vært en kriger fra sin ungdom av!!"
Saul beskyldte tydeligvis David førr å være en anelse overmodig, mens han egentlig bære satte sin lit tell Gud.
" Gud vil gje mæ seier!" : sa David, og seier det fikk han.
David va en mulighetstenker, en som ikkje lot sæ styre av de ytre omstendigheta eiller kor stygt det såg ut.
Forskning vise at 8 av 10 tar sine beslutninge styrt av frykt.
Kor glad æ e førr at æ ikkje e blaindt de 8.
Æ og en ainna som e blaindt de 2 som ikkje tar sine avgjørelsa styrt av frykt, ville ha slått de 8 som tar sine avgjørelsa styrt av frykt i en fotbaillkamp. Lætt. Førrdi de andre ville ha vært overbevisst om at de allerede hadde tapt.
En Guds mainn lar sæ ikkje styre av ka aille andre nødvendigvis måtte meine og tru, selv om en kan høre på råd, men ikkje når det stride mot Guds løfta.
En Guds mainn har sin tillitt tell Gud.
Fantastisk mye bedre i ryggen allerede nu. Markløft om ei uka.
