Fra en nordlænding sett synsponkt

joda, nu e nu vintern her, bære det at det e varmar enn sommern 2001, førr da va det 7 grader på stokken. Kvær morra. Faktiskt kl.06.00 kvær mårra, førr da va æ på tur te å hoppe i drosja. Og ellers? SNAKKE OM HOPPRENN! Mørkt å svart og salt på veian.
Blei førresten fri førr vindusspylarvæska her en dag æ va på tur ifra arbeid, midt på Norvikmyra kor det ikkje e et einaste gatelys. Og sælvfølgelig lå æ limt oppi ræva på biln framførre mæg, og han måkka jo lysan mine og frontruta mi full av salt før æg fikk ainst mæg.
Såg ikkje en pellemainnskit! Måtte et aueblekk ut me skoiltn av sideruta førr å se om æ va av veien, på veien eller på tur i skogen. Et aueblekk så va æ både salt og lys, men mæst salt. . .
Va like førr æ måtte bestille mæ en respirator. Va enda godt æ ikkje hadde brillan på mæ. . .
Ja ja, ka vi sku ha gjort uten alt det dær saltet? Sku vi ha stådd å sleika ilagme sauan?
Næh, aillt va så mye bedre før, da va det 3 meter høge snyskavla. Det føltes nu ihvertfall sånn da æ va onge. Og vesst det ikkje hadde vært så kaillt at mainn ikkje hadde måtta knække snørret av under næsen, nei, då hadde det ailtså vært en dårlig vinter.
Æ huske en vinter kor det va 16 minusgrader en heil måned, da hadde vi dobbelsidig lungebetennelse heile sulamitten. Det va en god vinter det! Jajamen vi hadde det artig om vintern. En vinter så hoppa naboen, han Edvart så langt på ski at han ikkje klarte å stoppe før han slamra igjønna vedskjulet. De fant han nu derinne, dog nåkka førkommen og smålæmster, og sånn passelig messførnøyd førr at han hadde knækt deinn eine hoppskia. . .
Nei, vintran før va bedre de. Nu e det jo så ustabilt at det e nu mæst bære hålka bortætte. Har slått det halebeinet mett saftig nånganga på hålka og da særlig på blindhålka.
Men en gang da æ sku på skoln, så hadde han slådd om te mildver. Det va is med vainn på. Fy fela det va glatt. Æ prøvde å stavre mæ nerigjønna brattbakken heime innme snykainten, men æ va sjanselaus. Æ fauk avgårde i 100 000 kilometer i timen før æ stoppa så å sei på trappa hos ho bestemor. Og då kraup æ likesågodt bære inn og la mæ på loftet. Karn gikk ikkje på skoln deinn dagen. . .
Ja deinn brattbakken, deinn brattbakken. Ekkje bære på vintern deinn har hoillt på å dræpe mæg.
En sommar æ va litt seint ute te skoln så sætte æg utførre på sykkeln min, en grønn kombi. Og nu hadde det sæ sånn at han bestefar han brukte å speinne gjerde over veien me hushjørne nede hos dæm, sånn at ikkje sauan sku stekke av førr han. Vanligvis så kunne æ se om gjerdet va satt opp, førr det brukte å henge en plastpose på det...
Uansett så va deinn plastposen røska av, av vinden trur æ, æ så han nu ihverfall ikkje... Ikkje før det va førr seint ihvertfall, og da va det, akkurat, førr seint.
Som et prosjektil slo æ ut ifra sæte, passerte styret uten å slå nån vitale organa, og landa næstn i potetlainndet te han Asbjørn. Ouuuuuf!!! Ondt va det! Han Bæstefar hadde fått me sæg opptrinnet og kom reinnanes ruindt hushjørnet og sporte om æ slo mæ?
:"Om æ slo mæ?!!"
Æ hadde mest løst tell å svare: Hold kjæft, æ hoill på å tælle tell 10 000!
Men sindig som æ e og travelt som æ hadde det svarte æ: Nja, æ har nu egentlig ikkje tid tell å slå mæ, æ skall på skoln. Ja, ja mainn kainn nu vel slå sæg lekså sommar så vinter trur nu æ! Like greitt det, så længe at æ nu bære slæpp aillt det dær saltet!