Det va engang en Ford

Nu har æ ikkje skreve nåkka her på år og dag, men her om dagen traff æ på ho Anne Rustad , og ho spurte om æ hadde oppdatert deinn her bloggen nåkka: "Nysj!" svarte æ, "og det skal du være glad førr. Det betyr næmlig att æ ikkje har vært utsatt førr ymmse overtredelsa og stygge taklinge bakfra i det siste". Sånn reint pærsonlig så hadde æ nu ikkje rektig trua på at nån læste sæ nåkka opp på deinn her bloggen min, og rægna mæsta med at æ kun dreiv å blogga førr mæ sjøl førr å rænse opp i mett meget så følsomme mainnlige følelsesliv, og det kainn være tøfft nok ska æ førtælle dæ.

Når det e sagt så sku æ næstn ikkje ha klart å kræke mæ inn på deinn her blogg-kontoen min, langt minner huske passordet. Nu e det jo så inni hæsteræva mykkje "synkronisering" laus i det her hærsens IT-univærset, at en ænkel mainn ifrå Kilbotn snart har rodd sæ både vill nok og langt nok utpå fjor`n førr længe sia. Her om dagen oppdaga æ plutselig, (vett`kje korrsn æ nu egentlig fikk det tell) at æ hadde opprætta mæ en ny google+ konto, eiller problemet va vel at æ verken skjønnte eiller oppdaga nåkka som heilst. Så plutselig befinn æ mæ "inne" på det som æ trur e min "ordinære" google+ konto, og der visest det samme bilde av mæ som ailtid brukest å visest. Dåkker veit, deinn google+ kontoen med det bildet kor æ ser både ung, slank og vakker ut på, det bildet med deinn dær lysestaken som tydeligvis væks ut av det vænstre øret mett. Kainn nån fotoshoppe deinn bort førr mæ? Note to self: Sælvfølgelig veit de korsn bilde æ snakke om, de sett jo å ser på det!

Og inne på deinn der google+ kontoen, som æ trudde va deinn gamle, men som nu egentlig va deinn heilt nye, uten at æ vesste det, dær va det ikkje posta nåkka som heilst.

Nada, silch, nothing, nuill og nix, rien.

Æ hadde skarve 5 stykk i sirklan mine, og ingen hadde mæ i sine. Sørgelig. Aille laindskapsbildan ifra "a brutiful world" was missing, og generellt bære trasig. Æ kjeinte nærvan spre sæ, sveittn i haindflatn byinnte å meilde sæ, mens tanken blomstra opp i min eminente hjerne: "Trojaner! Va ailtså like før at æ bainntes. Nån har det tydeligvis fantastisk artig på mi bekostning. Cybersvin!"

Ætter å ha fått putta inn nån nye sikringe, så fainnt æ ut at på en ainna maskin heime så va plutselig deinn gamle kontoen oppe og gikk. Ailt va der. Så nu trur æ at æ veit ka som har skjedd, utn at æ nu e i nærheten av å være sekker. Æ hadde næmli logga mæ inn på deinn her bloggen min. Og deinn blei vel opprætta en gang i 2006 med en hotmail konto. Men så kjøpte jo google opp blogspot, og sia har det jo vært et evindelig gnål om å klappe sammen hotmail-kontoen med gmail-kontoen og visa salmeværsa. Nåkka æ sælvfølgelig aildri har tatt sjangsn på, og kor æ omentreint har brukt 10 min kvær innlogging på førr å klare å vri mæ uinna sammenslåinga, og komme mæ te "skrevne innlægg" uten nåkka ufrivillig kluss.

Av frykt førr at ett eiller ainna sku skjære sæ uinderveis, sælvfølgelig. Åsså plutselig sette med skjegget (Har faktisk skjegg akkurat nu) i postkassen. Nei takk som byr! Låt mig vara!

Men det æ nu trur at æ har gjort, e at mens æ va inne på blogspot, innlogga via hotmail- kontoen inne på det som nu egentlig e en gmail-konto, så har æ klikka oppe i værktøylinja på google+, åsså har det automatisk blitt opprætta en æxtra google+ -konto. Og sia æ har samme bilde inne på bloggen min som æ har på deinn første google+ kontoen min , jah så måtte det jo einde med fuill førvirring. Det bilde blei vel overført fra bloggen på ett vis.

Trur eg.

Det blir litt som han i det der diktet som sei " I morgon skal eg sluta å drikke brennevin og skjera folk med kniv, trur eg.

ETTER EIN RANGEL

av Jakob Sande

"I morgon vil eg byrja på eit nytt og betre liv, trur eg. Eg skal aldri gå på fylla meir og skjera folk med kniv, trur eg.

Eg skal aldri skråla visor meir i laddevinsrus, men syngja åndelege songar på Zidons bedehus, trur eg.

Alle kvinnfolk som eg møter skal eg sky som berre fan, trur eg, og gå vyrdeleg forbi dei som ein nybakt kapellan, trur eg.

Eg skal sitja som ein munk i ein misjonskone-ring, og drikka kaffi medan drøset går um åndelege ting, trur eg.

Då skal ingen meir få sjå meg når det lid til høgste natt, trur eg, koma ruslande på heimveg utan stivety og hatt, trur eg.

Eg skal leggja meg når grisen går til kvila i sitt bol, og stå upp når hanen flaksar og gjel i morgonsol, trur eg.

Ja, i morgon skal eg byrgja på den gode veg, som sagt, trur eg, taka striden upp mot kjøtet og den heile djevlesmakt, trur eg.

Men idag lyt det få vera, for eg er så spøkje tyrst at eg mest må ha eit ølkrus til å læske meg på fyrst, trur eg."

Ikkje mykkje heilhjærta omveindelse der i gården.

Men nu va det nu ikkje det æ sku skrive om, det her blei jo ei kraftig avsporing. Det æ egentlig sku skrive om va Ford Mondeo stv, -98 -mod.

Trur eg.

Det va en gang en kompis av mæ som så frøktelig gjærne ville "vælsigne" mæ med en Ford! Du hørte rektig ja. En Ford. Problemet e jo bære det atte æ har et frøktelig anstrængt forhoild tell akkorat bilmærket Ford. På sluttn av nittitallet brukte æ å sei følgende: " Æ vil ikkje en gang bli påkjørt og dræpt av en Ford! Og bli æ det, så skal æ mase håll i hauet på Vår Herre sånn at han slæpp mæ ned på Autobahn sånn at æ kainn få bli påkjørt av en ordtlig bil!"

De einaste minnan æ har i forhoild te bilmærket Ford e traumatisk. På tidlig åtti hadde gamlingen en Taunus. På tur oppigjønna vidda byinnte "biln" å koke førrdi at radioatorn gikk fuill av mygg. Fuill av mygg, ja. Riktig. Vi har et bilde av han kor han sett med deinn avmonterte radiatorn på fanget og pelle mygg utav han med pinsætt. Va vel ho mamma som stilte med pinsætt. Ka vi ainner gjor huske æ ikkje, vi dreiv sekkert å sprang førr harde livet førr å reste mygga av oss. Case closed. Vil ikkje prate om det.

Men i nøden spiser fanden fluer, sei dæm, og nu like nu æ ingen av delan. Men æ va jo i manko av et kjøretøy at the moment. Fiatn havna jo hos han Hedly uttaførr åpningstid med nøklan i. Nåkka som førte tell at pøbeln (ja, det ræk vesstnok pøbel neppå der natterstid) hadde sæ en seanse med bil-lørva og kosa sæ litt. Heildigvis va der lite drivstoff på sjiitn, og de parkerte han nu vesstnok uttafør han Hedley igjæn, ifølge han sjøl. Einaste sporet ætter svinmakta va ei 20-pakning Petterøes nr. 3000, og deinn konfiskerte æ som straff, sjøl om æ ikkje røyke længer. Gav de tell en trængende som seg hør og bør.

Men telbake tell Fordn. Æ ante jo uråd aillerede når deinn innebygde CD-spællarn bære fungerte i klårvèr, førr å sei det sånn. I fuktig atmosfære så fikk æ ikkje ordntlig liv i det. Biln eidde jo ikkje dreiemomeint på lavt turtall, som en ækte Ford skal, men oppe i åtteti kiilometer så va han ikkje så aillerværst å kjøre. To my big surprize.

Men så en dag æ sto på tomgang uttafør REMA Bergseng ( pga dårlig batteri) så va dieselhæstn stoppa! Og ikkje fikk æ liv i han heiller! Æ turna han fri førr batteri, og sto nu der nede og følte mæ nu så smått litt hjælpeslaus. Heilt te æ så Grekern. Og han kjørte jo Subaru 4-trækk. Han slæpte mæ heim på gårdn, og deinn Subaruen va reine trækkhæstn, om det nu e nåkka som heite det. Æ ladda batteri, veinta på mildvèr, veinta på klarvèr, men fikk ikkje start på sardinboksn. Ringte tell han Arnt på Feskeridirektoratet på Sortlaind, som hadde hørt rykter om at nåkka som vesstnok kailles førr en stoppvæntil kuinne ha slått sæ, òg blokkert dieseltelførseln. Atter et Ford-fenomen. FORD= Fix Og Reparèr Daglig, hævde folk. Stæmme bra det.

Men Fordn blei ståanes på gårdn. Længe. Længe og væl. Og næste gang det står en Ford på gården heime hos mæ, så har han kjørt mæ ned! Førdi det kommer tell å være over my dead body! Et par kompisa av mæ troppa så opp og heinta han, og fjærna stoppvæntiln sånn at han nu plutselig starta igjæn. Einaste aberet va at førr å klare å stoppe han, så måtte mainn kvæle han med å bråslæppe kløtsjn. Fungerte heilt utmærket. Men kor længe va han Adam i Paradis? Kun tell fikenbladan byinnte å klø nåkka voildsomt på steillet. Så va det på haue ut!

Ho bæstemor blei jo alvorlig sjuk, sånn a æ hoppa i Fordn og la avgårde mot Bodø. Men aillerede med Tjeldsuindbrua ante æ uråd. Plutselig her byinne det å høres ut akkså et sagbruk som har starta opp nedpå dørken på passasjersia. Æ blei sånn passelig skræmt dær æ satt, og reiv biln ut på veiskuildra delvis i panikk. Der ser æ nåkka ruindt nåkka som ligg å spinn på dørken med 45000 rpm per minit, og æ fatte nada. Ætter å ha fulgt ledningsnættet et par sekunda, så kvekna haue og æ skjønne jo at det e varmtluftsvefta (Også bære kaillt vefta) som har ramla ned. ja, du hørte rektig, ramla ned! E det i det heile tatt mulig? E ailtså æ det einaste meinnesket på kloden som skal få unngjelde førr ræstn av værdens synd, og måtte betale førr det gjennom uante mængda blod og tåra? Kem i Herrens salige namn e det sine ingeniøra som klare å fæste ei bilvefta oppuinder dashbordet med kun ett fæste?

Jau, Ford sine! Og det her va på vintern, på vintern! Og æ sku nå ho bæstemor før ho vandra! Æ slo på varmetrådan i frontruta, og tørka reinnanes vattn med en ættekvært meget så fuktig klut mens æ sjangla mæ sørover med tåra i auan.

Kom seint men godt tell hospitalet i Bodø, og gikk vel opp i 22.30 tida på rommet hennes. Ho såg førrfærdelig pjusken ut og æ sporte om æ kuinne få be førr ho. " Ja, be førr mæ Eivind", sa ho. Så ba vi Herrens frelsenbønn i lag, og ho gav sæ over tell sin Herre og skaper og ønska å gje sæ telbake tell han, ætter å ha vandra heile livet tell nu aleina. Det va deilig, heilt nydelig va det. Æ hadde aldri trudd at ho nånsinne skulle komme tell å klare å bøye av. Mens æ nu låg og prøvde å få sove i deinn kailde og trasige stasjonsvogna uten mulighet tell å starte opp å få litterainne varmtluft via vefta inn i hålken, så såg æ i mett indre ett bilde av ett hjerte som sto i ild, og som blei rensa førr aill sin synd og tidligare overtredelsa. Det må være ho bæstemor det haindle om, tænkte æ, men torde egentlig ikkje heilt å tru på det der æ låg i fryseboksen. Men næste mårra når æ kom opp på rommet tell ho bestemor så satt ho rakt opp i sænga og så på mæ før ho sa:" Eivind, nu kainn æ bære reise". Og 14 daga ætter at æ besøkte ho i Bodø, mens ho låg på Stokmarknes, så sovna ho inn med fred og i full visshet om at ho sku heim tell sin Herre og Gud, som ho hadde blokkert ute heile livet. Men det e aildri førr seint å veinde om her i livet, det e aildrig førr seint.

Fordn dærimot, han fortsætte å skape sæ. Plutselig nækta eine baklyset å slå sæ av, sånn at æ måtte av med eine batteripoln kvær gang æ sku parkere. Sånn førr å berge batteriet sånn at æ nu sku klare å få start ætter timesvis med kaffebjælming på cafè. Fikk så han Kurt Warem te å finne feiln, og han kleppte av ei ledning som gikk tell krokfæste og borte va problemet.

Men så byinnte det å lokte nåkka infernalsk med diesel mens æ kjørte, og tankmålarnåla eindte i fritt faill på børsn, ilagme pængeboka mi. Det va returslangan førr diesel framme med teinnstftan som dreiv å hoppa av. Trur eg. Fikk mæ heildigvis nye returslanga nedpå Esso, men va det så snakk om å gje sæ???!!! Nysj!!! Han lak einnu, mainnsjiitn. Innmèd eine returslangetutn (la oss kaille deinn det). Va stekt umulig å få deinn tell å slutte å læke, langt minner hadde æ førrhåpninge om at deinn sku trutne. "Varmepistol sånn at pakninga trække sæ sammen", va det et glupt hau som meildte. Jau sjiit, snakkest! På det nuværende tidspunkt va æ så sveitt at det einaste æ klarte å tænke som iaillefaill fræmstod som sånn passelig rasjonelt va:" Molotov-coctail i baksæte! Nu!"

Det blei heiller aildri nåkka pilotprosjækt med varmepistol. Men han va ikkje rektig færdig einnu, stabeistet. Næste opptrinn ifra rakkelet va at han like ætter at æg hadde låst dørn med sentrallåsen, bære låste de rætt opp igjæn. Just like that!

Òg nu va æ kommen dit hen at æ ikkje rektig vesste om æ sku flire eiller skrike. Æ kuinne bli robba når som heilst kor som heilst med aille dørn åpen, kombinert med deinn kontinuerlige robbinga æ aillerede va utsatt førr, gjennom høgt drivstoffforbruk. (læs lækkasje returslangetutn). Så kom årsavgifta! Prøvde først med en i overkaint ærlig salgsannonse inne på face. Det mislyktes. Vældig.

"Hedley!"; tænkte æg. Og fòr nedover. Men han Hedley va stængt, så måtte levere han på HRS istedet. Men det va ikkje over einnu, førr de som måtte tru det. Ætter å ha læmna sjiitn bakerst i køen så kom æ jo heim og fainnt ut at æ ikkje hadde husnøklan. De va på hanka ilagmed Fordnøklan som sto i teinningslåsn på HRS. Æ orka ikkje å stresse. Æ ville ikkje sjå han! Næmte det førr Bjørn Hofstad og han insisterte på å kjøre mæ ned igjæn på HRS, jo før jo heiller. Men når vi kom ned dit så visste det sæ at mett ailler største ønske angående Fordn nu va blitt oppfyillt. Brainnskoln uttpå Fjeilldal hadde heinta han. De sku næmlig øve sæ med å teinne fyr på han. Det va bære ett skår i gleden, husnøklan. De va næmlig av plast, eiller va ihværtfaill plastbelagt ruindt øverste deln av "skaftet", og kom jo garantert tell å smeilte i fyrværkeriet. Ikkje veit æ nu kor mykkje metall-legeringa tåle heiller, så her va det bære å byinne å ringe. Heildigvis fikk de nøklan ut av biln i tide, og min gamle husvert fra Garveriveien førr ca. 10 år telbake i tid tok de med sæ heim tell Harstad. Nydelig! Om vi kainn sei at historien eindte godt e æ nu litt usekker på, men deinn eindte nu i alle faill. Her e førøvrig salgsannonsen som blei lagt ut på face:

"Ford Mondeo Ghia 90 mod sælges førr 3500 eiller bud. Stoppvæntiln stængte av uvesse årsaka av dieseltellførrseln, så væntiln måtte fjærnes, så førr å få stoppa mainnsjitn så må biln kvæles. Ny stoppvæntil blei kjøpt ifrå ebay og følge med på lasset. Vefta te varmeapparaturet knakk og ramla ned på dørken, så dær må det skaffes ny. Varmetråda i frontruta fixe delvis utsikten, men bær i sæ ett snæv av risikosport. Sjiitn læk diesel ifrå eine whatever, like med eine returslangen. Ei ny pakning må nok tell her. Va nån som vævla nåkka om å bruke varmepistol. Siste påfuinn e at sentallåsn låse dørn, førr så å låse de rætt opp igjænn. Årsavgift e ikkje betalt, og ikkje bi deinn det heiller. Det e heilt nye originale frontløkte på han te fleirfoildige tusen, og ett spillernytt 85 Amp batteri te 1000 spenn. 12 dekk på alufelg. Biln bli i aillefuillefaill levert te høgging på HRS Metallco førr deinn 20 mars. Sælges tell faglærte eiller ufaglærte med gòd råd. Her e det en fin mulighet tell å kjøpe sæ mykkje arbeid førr en bellig pænge.tlf 959 40 336". Sitat slutt.

Det blei ikkje avsnitt her inne i dag, men meillomrom istedet pga nåkka omformatering. Før blei innlægget likens inne på bloggen som det blei inne på klaidden, men det bli det ikkje længer nu. Fikk meillomrom med å trøkke på en sånn dær ekstern "gåse-aue"-knapp med musepeikerstreken plassert foran og bak der æ ville ha mellomrom inne på klaiddsia. Ekkje bedre å få det. Nåden være med dere, eiller "May the force be with you", som dæm sei på Starwarsk.